Heb je ook gezien dat in diezelfde aflevering van Zomergasten een klein kind, een baby nog haast, de stuipen op het lijf gejaagd werd om te bewijzen dat angst iets is dat aangeleerd wordt en niet in de genen zit. Eerst bleek het kleine mannetje helemaal niet bang voor een konijn maar toen ze er lawaai bij gingen maken was het gedaan met de rust en werd hij al panisch als hij een beest met een vacht zag. Het was wel 1920 toen, maar toch. Zo’n test zou nu niet meer mogen.
Ik vraag me nu toch af waarom ik een angst voor slangen heb. Die hadden ze vast niet op de Haar. Ik heb ooit zwager Ben stomverbaasd zien kijken toen ik midden in de kamer op de Boomgaard op de tafel sprong toen ik een piepklein muisje door de kamer zag lopen en steeds riep: ’Een moes, een moes… Ik was toch al wel 35 toen. Voor deze laatste angst kan wel een verklaring zijn. Toen ik ziek was op m’n vierde jaar, mazelen en meteen een bronchitis er achteraan, zag ik echt een muis in de gordijnen klimmen. Ik gilde tot er iemand kwam, maar niemand wilde me geloven. Ach… een kind met hoge koorts zut wel meer dinger dee d’r neet bunt. Jaren later op de Boomgaard was er ook wel eens een muis in onze slaapkamer. Ik was doodsbenauwd dat die tegen de beddepoot op ging klimmen en schreeuwde net zo lang naar beneden van :’Pappa mot kommen, een moes, een moes, pappa mot kommen!’ tot die naar boven kwam. ‘Daor zit e’, zei ik dan en wees naar de hoek waar ik het onschuldige dier gezien had. Hij sloeg een paar keer flink met een pantoffel op het zeil. ‘Zo.. den he’k te pakken’, zei hij dan. Achteraf denk ik dat dat hij me goed voor de gek had….
Maar slangen? Nee, geen idee. Of het zou iets uit een vorig leven moeten zijn…
