Arme jongen….

Ik heb een goede kennis die me vertelde dat ze echt niet kan koken. Ze is verder heel creatief met de kwast, verf, naald en draad, maar koken… nee dat is nooit haar hobby geworden. Het was zelfs zo dat ze toen haar man naar hun dochter in Australië was ze zelfs zo de bruine bonen uit het blik lepelde. Waarom ze zelf niet meeging weet ik niet meer, maar een leuk mens dat ze is.. geweldig.
Gisteren keek ik toevallig naar herhalingen van Showroom. Wat was dat in de 90er jaren een leuke serie over bijzondere mensen. Daan Modderman kwam voorbij met z’n paarden en zwart houten lijkkoets. Maar er kwam ook ene Sue Berk in beeld, een oude dame die prachtige wandkleden maakte, maar verder niks kon. Dat hoefde vroeger in de betere kringen niet, zei ze. Toen ze uiteindelijk haar toekomstige echtgenoot Schout bij Nacht Berk tegen kwam was het voor beiden liefde op het eerste gezicht. ‘Dikke Berk’ werd hij door velen genoemd, maar Sue vond hem geweldig met zijn volle figuur. Toen hij haar hand kwam vragen aan haar vader- dat ging toen nog zo- barstte haar moeder in huilen uit terwijl ze zei:”Arme jongen, ze kan niks…!” Maar Berk vond dat een uitdaging. Die had de pest aan die moeders die hun dochter ophemelden met : Annetje kan zo mooi piano spelen. Ik denk dat Sue geluk had dat ze inderdaad niets hoefde te doen aan huishouden. Maar toen de oorlog uitbrak ging haar dikke Berk met de Heemskerck prinses Juliana naar Canada brengen en kwam 5 jaar lang niet thuis. Toen er in Nederland geen eten meer was ging Sue op de fiets met haar dochter naar de boeren waar ze zich nuttig maakte met naaien. Zo kwam ze die tijd door. Nee koken doet ze nog steeds niet en de rest ook niet . Toen de mensen van de NCRV er waren voor het interview vroeg ze of ze ook iets aan haar tv konden doen, ze waren immers van de tv. Het beeld was zo slecht. Ze maakten de glazen voorkant van de tv goed schoon en klaar was Sue. Er bleek een dikke laag stof en koffie spetters op te zitten. En zo was het overal in haar huis. Na de uitzending van Showroom werd ze natuurlijk steeds herkend en er kwamen mensen die graag haar onderkomen wilden zien, heeeel veel mensen. Ze zette gewoon de deur open zodat iedereen in en uit kon lopen. Het ging wel erg ver. Je zou met Joh. Kievit kunnen spreken in de Avonturen van Dik Trom: en een bijzonder mens en dat is het…
En zo kwam het dat ik even aan mijn goede kennis moest denken die het geluk heeft dat haar man van koken houdt.