Ik weet wie het meest blij waren om terug te zijn aan het Schoolpad. Dat waren Queeny en Tessa. Ze zijn niet gewend om zo lang aan de lijn te liggen en te lopen als ze uitgelaten worden. We hadden wel bekijks met deze twee. Er was een heel stel jongens en meisjes van de Scouting. Telkens doken de honden op hen af in de hoop om mee te mogen spelen. Jammer dan!
Alles is bij het oude hier. Het geblèèr van de lammeren, de kippen die aan komen rennen als ze je zien, de pony’s spitsen de oren en Tessa en Queeny vinden meteen het kleine hennetje met z’n kromme snaveltje om op te kunnen jagen. Die is echter slim genoeg om de bak met voer in het gangetje te vinden.
Robin maaide en passant het gras hier nog even en daarna ging hij weer naar huis. Gerhard en Judith vonden het nu lang genoeg. Bovendien zijn de buurkinderen er nu nog. Volgende week zijn die ook al op vakantie. “Nog zes dagen”, telde Gerhard af en ze gaan ook naar Camping de Boomgaard.
Onderweg gingen we over Hattem. Moeder kon dit keer niet meer op Wim z’n naam komen, laat staan die van mij. “Waor is dat d’r ene van”, vroeg ze toen ze Robin bij ons zag. Toen was ze weer helemaal bij. Lepertien kwam weer voorbij. Dat zegt ze altijd als iemand slimmer wil zijn dan een ander. “As Lepertien dood is… dan wodt ie-j Lepertien”!
En daarna nog even naar de Dorpsweg naar Ben en Niesje. Opgelucht dat Ben weer lekker thuis is. Alles gaat naar wens. Hij slaapt beneden in een bed op klossen. In het ziekenhuis wordt er tegenwoordig anders gewassen dan vroeger. Ze hebben nu kant en klare pakjes met 6 washandjes met een soort gelzeep. Daar worden ze mee gewassen of doen ze het zelf. “Voor ieder lichaamsdeel één”, vertelde Ben. “Twee voor de armen, twee voor de benen, één van voren en één voor van achteren”, wees hij enthousiast aan. Ik weet niet of Niesje ook pakketjes heeft aangeschaft, want voorlopig kan hij de trap nog niet op naar de douche.
