Ik had er nooit van gehoord, ook niet de Nederlandse variant. Daar moet je voor met Berdena in een auto zitten, op de backseat dan. Onze eerste kennismaking was in 2008 toen ze hun Nederlandse familie opzochten. Haar vader Herman was in 1925 al naar Iowa geëmigreerd en behalve een farm had hij ook een gezin gesticht met Nettie. Haar ouders waren daarvoor geëmigreerd en ze kon gelukkig Nederlands verstaan toen ze voor het eerst Hermans familie opzocht in 1965.Ze hebben zelfs onze bruiloft meegemaakt.
Nu was het de beurt aan de kinderen. Henry was als militair al eerder geweest toen hij met Irene in Duitsland gelegerd was. Harold vergezeldel eens vader Herman, en kwam ook al eens met Luella. Nu waren Berdena en Curtis aan de beurt. Ze logeerden bij Ben en Diny. Diny had niet teveel gezegd. Berdina en Curtis, het was een heel ontspannen stel. Wat hebben we een leuke dag gehad. Wim had de nasi al klaar en ik de pan soep. Mark had al voorgeproefd en alles goedgekeurd. Het was hetzelfde als toen Harold voor het eerst naar Nederland kwam. Het voelde heel eigen. Af en toe begonnen Diny en Berdena spontaan te zingen. Sommige liederen zijn wereldwijd bekend. Ze houden allebei van Andrea Botticelli.
Ja ook nu hebben we ze de hunebedden laten zien: het hunebed in de Emmerdennen en het Langgraf. Curtis maakte daar nog een paar foto’s. Ik was zo bezig met alles dat ik m’n eigen fototoestel vergat en dat gebeurt niet zo gauw. Wim was ondertussen al naar de repetitie van z’n koor voor het Oranje concert die avond. Ben en Curtis… die twee… It’s only walk or talk”, zei Berdena. Daarna hadden ze ook nog met z’n vieren een weekend naar Parijs gepland.
De klap op de vuurpijl was natuurlijk het Oranjeconcert in de Grote Kerk. Wims mannenkoor Valerius mèt medewerking van Jan Vayne gaf een geweldig concert met behalve Vaderlandse – ook Bevrijdingsliederen o.a. We ‘ll meet again. De Amerikaanse gasten werden nog apart welkom geheten. Behalve Berdena en Curtis waren er nog een paar Amerikaanse familieleden van Emmenaren. Na het concert met als afsluiting een echt oranjebittertje werd nog bijgepraat met de mensen uit Michigan.
De dag was te kort. Gelukkig zouden we elkaar volgende week opnieuw zien in Eefde.
En daar gingen we weer: de drie Egginksisters on the backseat!
De kreet “Backseat driver” zal ik niet vergeten. Diny was in elk geval een hele goeie!! Ha!