Het lijkt een beetje kaal achter bij de wei…. en stil. Nee… de schapen zijn er nog inclusief Pippie, maar de kampeerplek is leeg en de kinderstemmetjes zijn er niet meer. Het gras heeft een knauw gekregen waar de vouwcaravan stond maar dat herstelt zich wel weer. De caravan staat weer achter het huis klaar voor een nieuwe taak. Daar hoeft hij niet lang op te wachten.
Maar nu zijn er even nieuwe bezigheden. ‘Weet je nog dat je me vroeg welk van je schilderijen ik wel aan de muur wilde hebben?’, vroeg Mark. De muren in z’n nieuwe huis zijn kaal en nu was hij er aan toe om wat aan de aankleding te doen. ‘Nou?’, zei ik, ‘geen idee’. ‘De herderin’ zou mooi staan op mijn gele muur’. Laat die nou nog bij Ellen staan waar ze na de expositie in Assen naar toe gebracht zijn. En Ellen is er even niet. Vandaag bracht ik een vervanger: de Badlands, die ik schilderde na onze trip met Curtis, Berdena, Harold en Luella naar de Black Hills in South Dakota. De kleuren doen het ook goed op de gele muur. Mark was blij verrast. De herderin komt nog wel.
