Het zwembad ernaast heet: In de Dennen, maar deze begraafplaats verdient die naam net zo goed.
Nu ik goed kijk zie ik dat vader Hendrik Jan net de 35 jaar niet gehaald heeft. 21 januari1911 geboren en overleden op 8 januari1946. Ons broertje dat in begin juni overleed bij zijn geboorte is hier bij hem begraven. Later opoe en opa Bijenhof. Ik weet nog precies waar ik stond bij het graf toen opoes kist al op het graf geplaatst was en ome Jaap na voorganger Jurgens ook een woordje sprak. Voor hij iedereen bedankte wendde hij zich tot opoe zelf wat in die tijd niet zo gebruikelijk was en bedankte haar namens de kinderen. Hij noemde ze allemaal op: Rika, Coba, Hermien en Willem. ‘Ja, ook Willem’ voegde hij er nog eens aan toe. En dat gaf bij Willem de nodige emotie. Hij was iets speciaals voor opoe. Ze had na hun eerste 2 doodgeboren kinderen, NN staat er dan in haar stamboom, eerst Willem gekregen. De drie dochters kwamen daarna. Ze was zo van de kaart na zijn geboorte dat ze een paar weken opgenomen is geweest. Je denkt misschien al gauw aan een postnatale depressie maar daar had ze later na de geboorte van de dochters geen last van.
En zij was niet de enige die een kind zou verliezen ‘in het kraambed’ zoals dat genoemd werd. Een bevalling was niet niks in die tijd. Moeder Coba had het ook altijd zwaar. ‘Ie staot met één been in et graf’, zei ze er wel eens over.
Of ik er last van heb gehad? Ik geloof het niet. Ik keek naar al die jonge vrouwen met kinderen die er zo te zien weinig aan hadden geleden.
Tja… je moet er wel even door natuurlijk….
