Ben met Anna, de jongste van de kleindochters, vorig jaar tijdens de kampeerweek op ‘camping Schoolpad’
Het was een dag van: even bijkomen. Wat een emotie kan een dag van afscheid met zich meebrengen. De Emmaüskerk was zo vol dat er boven bij het orgel ook nog veel mensen zaten tijdens de ‘dienst voor het leven’ van Ben. Het leek wel of we duizend handen hebben geschud. Telkens zag ik een familielid, buur, vriend, collega of Hatto Heim lid langs komen en vaak vertelde Henry me dan wie dit was. Op een paar jaar Canada na is hij hier altijd in Hattem blijven wonen. Wim ontmoette nog zijn vroegere schoolvriend Jan Pap. Ik dacht altijd dat het een bijnaam was, want daar zijn de Hattemers goed in. Maar nee, deze Jan heet echt Jan Pap. ’Wet ie nog wel van dat kwartje?, vroeg Wim hem. Ja, dat wist Jan ook nog. – ( Het kwartje dat, telkens wanneer ze in hun LTS tijd in Elburg een kroket uit de automaat trokken, weer terug kwam rollen. Een hele winter aten ze zo gratis kroket, niet teveel want dan had de eigenaar het zo door. Toen kwam de zomer en op een hete dag verkwanselde Jan het kwartje aan een ijsje.)- Wim was het nooit vergeten en Jan blijkbaar ook niet. Ben had samen met hem bij van Gelder gewerkt.
Henry kende alle mensen die langs kwamen, heel bijzonder.
Daarna kwam de emotionele afscheidsdienst. De kinderen hadden alles goed voorbereid met de voorganger. Ook de kleindochters hadden allemaal een taak, van begeleiden van opa’s kist tot het leggen van het steentje bij de kaars en het dragen van de bloemen. Ben was zeer geliefd, als opa zowel als broer, zwager, neef èn vriend. Er werd veel gezongen, ook het door Ben en Niesje geliefde Abba Vader. Voor en bij het uitdragen zong het koor Jubilate Deo het Halleluja van Händel.
Ben werd door ons allemaal weggebracht naar de begraafplaats, maar eerst stond de stoet even stil voor het huis van Ben en Niesje, het oudershuis van de familie Van der Kolk. Hij is begraven bij Niesje, na één jaar weer samen. Bij de broodmaaltijd in kleinere kring konden we napraten met elkaar en er werden afspraken gemaakt om vooral contact te blijven houden.
‘Het bankje daarboven wordt wel erg vol’, zei Rick op de terugweg. Rick denkt in beelden en ziet de opa’s en oma’s en nu ook Ben en Niesje daar zitten om ons te steunen, zoals hij dat ziet. Niks mis mee, toch?