‘Wat denkt u? Zou Rick zin hebben om mee te gaan naar Berlijn?’ Zo vroeg Arend dat een paar maanden geleden. Rick gaat graag naar Gera in Canada en verder is hij best geïnteresseerd in alles wat met de 2e WO te maken heeft. Ik dacht dat Rick er wel zin in zou hebben en wierp alvast een balletje op.
‘Dat kon ik wel eens doen’, is dan zo’n opmerking van Rick. En zo kwam het dat wij vanmorgen al bijtijds bij Rick langsreden om hem op te halen en naar het station in Hengelo te brengen. Ik vond het zelf nog wel spannend, we waren al zolang weg uit Hengelo en zou zo’n trein naar Berlijn wel goed aangegeven staan?
Ik had me geen zorgen hoeven maken. Het stond allemaal duidelijk aangeplakt op welk perron en hoe laat de trein zou arriveren. Arend had bovendien een appje gestuurd met foto van de plek in de trein waar hij en Amaka en de kleine Genesis Benedict zaten. Wim kon intussen rustig zijn krantje lezen op een invalidenparkeerplaats. Ideaal zo’n kaart in ons geval.
Toen de trein binnenreed en stopte, kwam Arend al gauw even wenken. Er hoefden van hier niet veel mensen mee en er werd al gewacht met fluiten door de conducteur. ‘Even een sprintje, Rick’, zei Arend. Maar Rick houdt niet van sprintjes en gelukkig wachtte de conducteur tot ze beiden weer waren ingestapt. Amaka zwaaide nog even enthousiast en daar ging het stel.
Even later zaten Wim en ik al bij Sanny. Dit was een mooie gelegenheid om haar op te zoeken. Al zie je elkaar niet vaak maar je pakt het contact zo weer op waar je gebleven bent. Fijn was het. We haalden herinneringen op aan de tijd dat Klaas nog leefde en ook voor ons belangrijk is geweest. We herkenden elkaars verdriet.
Intussen kwam er al een appje met foto binnen van Amaka. ‘We zijn al bij Wolfsberg’. Dank je wel Amaka..
Tja… de jongelui gaan stappen! Veel plezier samen…
