Ledigheid is des duivels oorkussen, is een gezegde. Maar bezigheid is een pleister op de wonde. Zolang ik de dagelijkse dingen bezig ben en regelmatig iemand spreek gaat het leven ogenschijnlijk zonder problemen verder. Maar ’s avonds als je in bed ligt en je denkt dat je slaap hebt, is die slaap zomaar weg en komen de gebeurtenissen van drie maanden geleden in alle hevigheid terug. Alle gesprekken van de laatste week met Mark. Eigenlijk was het zo duidelijk als wat, hij kon niet meer verder. En dat is net zo met het wakker worden. O… hij is er niet meer, nooit meer… Dan ga ik op de automatische piloot aan het werk… lammetje de fles, ontbijt met thee, de krant of naar het zwembad. Nee, ik fiets niet meer de kortste weg langs het bos. Te lastig…. Nog steeds ja, net of het steeds moeilijker wordt.
Vanmiddag maar eens een begin gemaakt met het opruimen van de extra kamer boven waar veel kleding, een extra bed en alles waarvan ik denk dat we er nog iets aan zouden kunnen hebben, verblijft. In elk geval is er één zak uitgekomen voor het Leger des Heils en één zak met afval die niemand meer zou willen hebben. En al zeg ik het zelf, het ruimt lekker op.
Bij de wei is het nog steeds goed toeven en vaak zitten Wim en ik daar met een kop koffie de schapen te tellen. ‘Zijn het er nou 13 of 12’, vraagt Wim me, terwijl hij met zijn ogen de achterste wei doorkruist. ‘Nee, 5 Herdwicks, 3 Scottish Blackface, 2 Romanovs en 4 lammeren, dan moeten het er 14 zijn. En natuurlijk de drie fleslammeren in de voorste wei. Da’s makkelijk zat, die verschijnen met een sprintje zodra ze ons zien aankomen, nog steeds in de hoop op drie volle flessen. Jammer dan. Alleen Pippie krijgt nog één keer per dag haar fles.
