Wij hebben sinds jaar en dag bordercollies. Nadat we ooit een demonstratie zagen van boer Richard Fawcett in de Yorkshire Dales is dit het ras waar we fan van zijn. Natuurlijk blijft onze eerste hond, kruising Collie/ Terriër en nog wat kleine Laska, de allerslimste, maar Kim, Scott, Tessa, Queeny en Storm komen er wel direct na. We horen ook veel lovende woorden over hun nageslacht.
Alle en Anja zijn meer van de herders, Duitse en Mechelse herders en zelfs een witte herder past meer bij hen.
Thuis op de Boomgaard hadden we ook herders, Hollandse en kruisingen ervan. Ze haalden ook zelfstandig de koeien op als het melkenstijd was. Bij Johan en Joke bleven het later ook Duitse herders. Jansen spande de kroon. Dat was een enorme Duitse herder die alles wat niet op het erf hoorde op afstand hield. Hij had een enorme kop en ik weet wanneer we aan kwamen rijden dat hij de laatste 50 meter naast de auto meeliep en zijn kop ter hoogte van mijn hoofd was. Je kon met recht zeggen: een indrukwekkende kop. Toch kon je gewoon uitstappen en we spraken hem gewoon wat geruststellends toe, ook bedoeld voor onszelf. Niet alleen wij deden dat, maar als buurvrouw Gerda op de fiets aankwam begon ze bij de weg al te roepen: ‘Jansen… ik bun et heur!’
Ik kwam dit plaatje tegen op de FB pagina van de vrolijke bordercollieclub en vond hem toch wel erg leuk!
