Er kwamen veel reacties op de foto bij mijn stukje over de weckpotten in de kelder op de FB pagina van Oud Nederlands Boerenleven uit de jaren 50, 60, 70. Het zullen allemaal mensen van mijn leeftijd zijn die dit in hun jeugd ook kenden. Ja, je had altijd voorraad.
Voor bramen gingen we vaak naar Breukinks bosje zoals wij die noemden, een moerassig stuk bos midden in het weiland van buurman Breukink. Er groeiden veel bramen en ik vond het leuk om ze te plukken en er sap van te maken. Lekker op de griesmeel pudding. Opoe had me er op de Haar al op gewezen dat ze zo bloedzuiverend waren. Daar gingen we naar de spoorsloot om ze voor de kleine Heini te plukken die aan leukemie leed. Misschien heeft ze het daardoor iets langer volgehouden. Maar hiertegen was uiteindelijk geen kruid gewassen, zoals het gezegde is.
Dat plukken van bramen en vlierbessen ben ik mijn hele leven blijven doen. Vooral toen we aan de Marnixstraat in Hengelo woonden. Met mijn gelijkgestemde buurvrouw Marijke ging ik op pad richting Boekelo waar veel houtwallen te vinden zijn. Volgens Wim was alleen gaan niet vertrouwd. Soms ging Laska mee en ter geruststelling nam ik het grote broodmes mee in de fietstas dat ooit van mijn moeder was en zelfs nu nog dienst doet in de caravan. Toen ik dat later nog eens vertelde moest Gerhard wel heel hard lachen. ‘Ha ha… een broodmes… wat denk je dat een kerel die wat van je wil het eerste doet?’
In die tijd met veel jeugd in de buurt was het frituren van vlierschermen altijd een succes. Even in een soort pannenkoekenbeslag dopen en dan in de hete olie. Beetje suiker en kaneel er op … en je likt je vingers er bij af….
Tja… das war einmal. Tot een 3 jaar geleden plukte ik nog bramen. ‘’t Is gebeurd met hazen vangen’, sprak boer Siebring eens. Zo ook bij mij, maar dan met het struinen door de bosjes en houtwallen.
Ik heb het boek In Pot en Fles waarin allerlei leuke recepten staan. Als iemand er belang bij heeft mag je je melden en het ophalen