Het kan niet anders, wanneer ik in Breedevoort kom denk ik altijd even terug aan die 1,5 jaar dat we in Aalten woonden. We hadden daar buurvrouw Grädeke, een klein mager menske, afkomstig uit Breedevoort. Het was een mooie tijd want Wim was gestopt met varen als scheepswerktuigkundige en was nu werkzaam bij Staalkat die eiersorteer- en inpakmachines maakte. Zijn werk was het opbouwen èn repareren van die machines. We woonden in een gewoon maar gezellig buurtje met nogal sociale controle zoals dat in de dorpen nu eenmaal is. En vooral Grädeke was nogal nieuwsgierig. Toen Wim eens midden in de nacht thuiskwam na een klus over de grens in Duitsland bij een kippenboer ging ik toevallig de volgende dag even bij Grädeke aan. ‘Zoo…’, zei Grädeke, ‘oew man was ok late thuus vannacht’. Ik antwoordde zoiets als: ‘Ik geleuve dat et een uur of één was’. ‘Nee, nee’, onderbrak ze me, ‘half twee was et, ik wet et zeker want ik kon neet slaopen. En ik zegge tegen Jan: ‘Ikke neet slaopen… ie ok neet slaopen. Wi’j gingen effen veur et raam zitten en rookten der samen ene en zaag’n oew man thuuskommen, half twee, ik wette ’t zeker’.
Ach… die Grädeke. 48 jaar geleden was het en gisteren, wandelend door Breedevoort, moest ik toch even weer aan haar denken.
