Dit keer was het ook schildermiddag.
5 november—“Jullie doen dit jaar zeker toch ook mee met briefjes trekken voor sinterklaas”, vraag ik Robin en Eva wanneer we vanmiddag aan een spelletje Levensweg willen beginnen.
“Ja… op school trekken we wel een briefje, maar thuis…..? Daar hebben we geen geld voor”, zegt Eva dan slim. Robin is het er helemaal mee eens, want ze hebben zichzelf al wel één of ander duur computerspel toegedacht. Het klinkt als Wi-i. “Maar dan moeten we eerst een andere tv hebben”, zegt Robin met een diepe zucht.
“Maar het hoeven toch geen grote cadeaus te zijn. Gewoon iets van hoogstens € 10 en dat heb je hier al in je spaarpotjes zitten”, probeer ik.
“Krijgen we dan ook maar één cadeautje”?
Tja onze lieverdjes zijn de eerste 10 jaren van hun leven door iedereen verwend die samen met ons sinterklaas kwam vieren. Het wordt tijd dat ze de realiteit van de sint onder ogen gaan zien.
Ik vertel ze van pa die altijd net wanneer de sint bij ons zou komen op De Boomgaard even naar buurman Lettink moest . Juist dan kwam het paard, met een wit laken over de rug als een echte schimmel, door het grind langs het keukenraam naar de voordeur, waar mama het kleine kijkraampje opende om sinterklaas ervan te overtuigen dat hier alleen maar zoete kinderen woonden. Ik vertel dat we sint dat maar moesten bewijzen door een sinterklaasliedje te zingen en dat het zingen van de toen nog kleine Henk en Johan indrukwekkend was door het bibberend zingen en de fladderende broekspijpjes. En dat altijd nèt nadat er door een zwarte hand gestrooid was en de grote mand met pakjes bij de zijdeur ontdekt was, pa terug kwam van de buurman.
Ook vertel ik van de briefjes met opdrachten waarbij we pa en anderen het hele huis door lieten lopen op zoek naar hun pakje, van de hoorn van een koe op de deel naar de zolder en dan weer naar de kelder. Ademloos luisterden ze. Ja… vertellen kan ik nog steeds. Daarna een brede grijns en wie weet… worden sommigen van ons op 5 december ook van het kastje naar de muur gestuurd!