“He- j noe die kaartjes al ‘ekregen van ons André Rieu concert. Straks is er wat mis’egaon”. Wim is nooit de positiefste met dit soort dingen en ik kon me ook al niet goed meer herinneren wat er vermeld stond toen ik in januari via internet de kaartjes besteld èn betaald had als verrassing voor zijn 70e verjaardag.
Ik zocht dus vorige week de mail weer op en mailde om informatie. Tot onze geruststelling blijkt dat we een paar weken voor de datum de kaartjes netjes opgestuurd krijgen.
Toen ik zonet naar huis reed, blij met het mooie weer en al het nieuwe groen viel me op dat de eikenbomen allemaal bronsgroen kleuren in deze tijd. Wat een prachtig gezicht. Altijd gedacht dat dat bronsgroen alleen voor de Limburgers weggelegd was.
Maar ja… als we daar straks vooraan op het Vrijthof mee mogen zingen met het Limburgs volkslied, moeten we dat nog wel even uit ons hoofd leren.
Toen we jaren terug bij de Tattoo in Edinburgh waren werd er op een gegeven moment spontaan het Auld Lang Syne, het onofficiële Schotse volkslied, ingezet en… ja wij kenden alleen de eerste regel.
Dus… dat wordt even oefenen:
Waar in ’t bronsgroen eikenhout, ’t nachtegaaltje zingt.
Over ’t malse korenveld, ’t lied des leeuw’riks klinkt.
Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord.
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!