De Badlands, noemden de Indianen dit.
Bullie, zo heette de hond van onze buren in Linde. Hij had iets weg van een boxer of misschien was het een kruising van een buldog. Bullie was een doodgoeie hond in mijn beleving als kind.
–Een paar jaar geleden waren we bij Hilda in de Highlands. Zij woont daar in een klein huisje met wat dieren: geiten een paar schapen, een kip, een kat èn Bully. Deze bully was een pestkop, een geit die steeds de rest zat te pesten. Vaak zette ze hem apart anders zouden de anderen niet meer bij huis durven komen. Toch sprak Hilda de naam Bully uit met iets van tederheid in haar stem. Zo’n pestkopje had ook iets aandoenlijks.
De Bully’s in de column van Daniel Lohues vandaag hadden niks vertederends. Hij was weer eens in Amerika en ik vermoed dat het ergens in de Midwest was aan de omschrijving te merken. Hij stopte bij een bord met informatie. Daar stond nog een man en las over de Indianen die verbannen waren uit hun eigen gebieden en nu in deze dorre streken mochten wonen.
Het wierp mijn eigen gedachten terug naar onze trip in 2012 met Harold, Luella, Curtis en Berdena naar de Black Hills, inderdaad ook de Midwest, Zuid Dakota. De Black Hills waren prachtig maar ook het weidse landschap op de weg er naar toe. Harold reed alsof hij vastgeplakt zat achter het stuur. Hij houdt van auto rijden.
Op de terugweg kwamen we bij de Badlands. Inderdaad hier waren de Indianen naar toe verbannen. In de Black Hills was goud gevonden en daar kwam een goudmijn. Harold reed ons er heen. De Indianen noemden hun ’nieuwe land’ de Badlands omdat het er inderdaad dor en droog was. De Amerikaan die er samen met Daniel de borden met uitleg las, merkte op: Bully’s, dat zijn het. Hij bedoelde de Amerikaanse regering. Maar nu ging hij weer genieten, zei hij en stapte op zijn motor voor een volgend heerlijk ritje door dit oneindige land.