We zijn deze dag begonnen bij moeder van der Kolk. Wim moet haar even herinneren wie we zijn en wil haar meenemen. De rolstoel heeft hij al klaar gezet, maar nee moeder heeft er geen zin in. ‘Ik blieve liever hier’. En even later:’Bun ik een kattekop?’ Als Wim dan zegt:’Ja dat bu’j’, schiet ze in de lach en stoot hem met haar elleboog. Nee ze weet niet veel meer, alleen de namen van haar jongens en hun aanhang, maar de kleinkinderen… daar begint ze wijselijk niet meer aan. De zusters zijn uiterst zorgzaam. Als een nog even wat onafgemaakte spreuken en gezegden in het midden gooit, begint moeder wakker te worden. Die zitten er nog aardig in. En als we uiteindelijk afscheid nemen zegt ze ineens:’Doe de groeten aan de jongens’.
Daar zitten we dan even later, samen met de broers en zus van Niesje. Twee keer per jaar vieren we gezamenlijk hun verjaardagen aan de Dorpsweg. En ja hoor. Er is niet veel veranderd. De beide economen hebben het over geld. Bij alles wat aangekaart wordt, komt meteen de opmerking of het wel of niet wat oplevert. Niesjes zus is microbiologe en maakt zich meer zorgen om haar onderzoeken die eigenlijk voortgezet moeten worden nu zij eindelijk officieel met pensioen is. De voormalig dijkgraaf verheugt zich op het jachtseizoen en de beide broers van der Kolk praten nog na over de wisseling van provider bij ons die Ben onder zijn hoede had toen wij weg waren. Niesje heeft één van haar favoriete menu’s klaargemaakt: een heerlijke zuurkoolschotel en toetjes waarvan je gaat watertanden. Zelf drinkt ze geen druppel alcohol, maar haar toetjes… daar zit wel het een en ander in. Ik weet niet of het daaraan lag, maar op de terugweg zet ik in Zwolle de stoel wat achterover en zijn even later zomaar in Sleen waar we nog even gezellig bij Mark en Jennifer bijpraten in de tuin.
[i]We spend a Sunday in Hattem for a visit to Wim’s mother in her Care Home and celebrated Niesjes birthday together with her brothers and sister who all live in the western part of our country[/i]