Vier jaar geleden was Wim zich aan het voorbereiden op de herstelperiode na zijn heupoperatie. Moet er in huis nog wat gebeuren?, vroeg hij zich af. Tja… we hebben een beetje lastige trap. Zouden we ook beneden kunnen slapen? En dan niet in zo’n laag logeerbedje, zo’n twijfelaar?
Buurman Alle kwam even poolshoogte nemen en zag meteen de mogelijkheden. Er kan een bed gemaakt worden van 1,90 lang en 1.60 breed, net zo breed als ons eigen bed. Iets korter, dat wel. Hij maakte meteen maar een tekening zoals hij dat voor zich zag. Zag er goed uit.
De volgende morgen kwam hij met een zijstuk van het bed, al kant en klaar in de verf gezet. Hij heeft de steigerhouten planken, die van Mark geweest zijn, ervoor gebruikt. Er werd een stevige bedbodem gemaakt van dikke latten, ook afkomstig van die steigerhouten planken.
Ik kwam even kijken en zei zoiets als: ’Dat wordt een stevig bed, Alle’.
‘Dan moeten jullie nogal tekeer gaan, wil je hier doorheen zakken’, zei hij. Dat veroorzaakte wel even lachen bij mij, wij krukken met kapotte heup en gekneusde arm.
Tussen de middag was het bed klaar. We bestelden meteen een goede matras erbij en tegen de tijd dat Wim z’n nieuwe heup krijgt hebben we dit bedje samen beslist al ingewijd.
‘Hebben jullie daar wel buren?’, wordt ons wel eens gevraagd. Ja wij hebben buren en wat voor buren. Je mag best jaloers op ons worden wat dat betreft.
