Het moest een avondje lachen en ontspanning worden. Gisteravond waren we met een aantal dames van onze Passage naar een regio avond in Hoogeveen. Daar zou een boerin uit de Achterhoek komen met cabaret. Irene van der Aart heet ze. Ze ontmoette haar boer op een reisje naar Cuba en ze deed voor met veel schoppen en aan het haar trekken hoe de kennismaking verlopen was. Kort gezegd: ze overdreef heel ontzettend het gedrag van de verliefde Achterhoekse boer. Zij kwam uit Amsterdam en ze kan nog steeds niet zonder de sfeer van onze hoofdstad. Dus is het voor haar op en neer pendelen. Ik dacht even dat ik als Achterhoekse overgevoelig was voor haar beschrijvingen van de Achterhoekse cultuur, van het hanengekraai, de pauw en de met een poot schrapende stier. Dat laatste deed ze met zoveel elan voor dat ik dacht… ze blijft er nog in.
Ze gaf haar inzicht weer op de tegenstellingen tussen het Amsterdamse en het Achterhoekse leven. Het kraomschudden, de Abraham en de vele kratten bier. Ze had het goed bekeken maar ik als Achterhoekse vond het niet wat om dit op een gruwelijk overdreven manier te kijk te zetten. Moest leuk zijn en dat waren een aantal stukjes echt wel. Ze zong heel goed èn Irene schrijft. Ze las één stukje voor uit haar boek ‘De Boer op’ over de Kerst op de boerderij met haar familie als gast. Er moest een koe melk worden en ze steeg in achting bij hen door zich als trouwe hulp van Boer, zoals ze hem steevast noemde, te fungeren. Een echt goed geschreven stukje. Haar schrijven kan ik dus echt waarderen en haar liedjes maar haar kijk op het leven in de Achterhoek? Nou ja… ik zei al… ik ben er overgevoelig voor als een Amsterdamse iets van ons vindt. Ze zal in het westen beslist enthousiaster publiek vinden.
