“Ik verveel me nog voor geen meter”, zegt Rick als ik hem vraag hoe hij het vindt om met dit stel ‘bejaarden’ op pad te zijn.
Hij geniet van alles en kan het goed met zijn ooms en tantes vinden. Rick slaapt vanavond weer bij Henry en Tonny in zijn eigen appartementje. ‘Dat scheelt weer een snurker’ wordt er even geopperd. ‘Nou’, zegt Niesje, ‘Rick snurkt anders heel beschaafd… mmmmmm…mmmm…. Ben kan het heel anders: Grrrrr.. Grrrrrrrrr.’ Het is wel volle bak met z’n vijven in één camper, maar Niesje zorgt ervoor dat alles gladjes verloopt. Ze kookt heerlijk en de rest ruimt op en doet de afwas.
Vanmiddag zijn we in Penticton aangekomen, bijna tegelijk met Henry en Tonny. Het was een prachtige rit door dit gebied met veel fruitteelt en wijnbouw. Overal stalletjes met fruit langs de weg en alles van een geweldige kwaliteit. Het deed met denken aan het zuiden van het Noordereiland van Nieuw Zeeland.
Nu staan we naast elkaar en praten bij. De truck is weer klaar en ze zijn in 1,5 dag doorgereden. Nu kunnen we samen verder. Voor morgen staat er een bezoekje aan een atelier op het programma, ongeveer 30 km hier vandaan. Het schijnt een echtpaar te zijn uit Zutphen. Ik ben benieuwd.
Mijn bezoekje aan de chiropractor was de moeite waard. Hij werkte met een soort rode ledlampjes en heeft wat weg van edukinesologie. Ik heb er wel vertrouwen in. Het is hier heel gewoon om naar een chiropractor te gaan. Ieder dorp heeft er een paar. Er moet wel een vervolgsessie komen… morgen hier in de buurt. De afspraak werd mooi door de assistente gemaakt. Ik ben nog steeds behoorlijk onthand met zo’n pijnlijke rug en been. Het schiet nog niet op en ik moet vooral kalm aan doen, niet te lang in één houding zitten. De painkillers doen hun werk, maar mijn maag houdt daar weer niet van. Dus probeer ik zo weinig mogelijk te nemen. Maar toch kan ik het meeste van wat we ondernemen gewoon meedoen.
We hebben hier maar een wasje gedraaid, de onderbroeken en sokken zijn weer schoon. Onze campingbaas Bob ging ons voor op zijn scootertje om ons naar de plek te brengen… leuke man. Het nummer van het toiletgebouw was volgens hem gemakkelijk te onthouden: 2 pizza’s 4 1… 241 dus.
Wanneer je zo met z’n allen bij elkaar bent en buiten zit met een drankje dan komen de familieverhalen vanzelf weer los. Ook Niesjes vader wordt geciteerd. Als tante Catrien meldde dat ze slecht geslapen had, pareerde oom Paul dat ogenblikkelijk met: “Slecht geweten zeker?” Of: “Catrien… breng je m’n pantoffels even… en er meteen achteraan: Ik zou het maar gauw doen, want er is vraag naar ouwe kerels. (pas was eer een jonge vrouw met een veel oudere man vandoor gegaan)
Het was een kleurrijk gezin waarin Niesjes opa Gerard en Piet, de opa van de jongens van der Kolk, zonder moeder opgroeiden, drie jongens en drie meisjes. Ze voedden zichzelf en elkaar op. Het was nogal vrijheid blijheid heb ik begrepen.
Toen opa Gerard met Zaza- eigenlijk heette ze Niesje- trouwde, zal deze laatste wat uitgestaan hebben. Eén van de tantes die ongetrouwd bleef, tante Na, hielp mee in de bedden zaak van de familie, maar ze zorgde niet altijd voor extra klandizie. Wanneer iemand om iets kwam vragen waar ze een hekel aan had, zei ze ijskoud: “Voor jou heb ik het niet”.
Rick is actief met zijn foto uitrusting.
Natuurlijk volgt Henry als oud- wethouder van Hattem de Nederlandse politiek. Wij hebben alles achter ons gelaten. “Oh… Tjeenk Willink formateur?” “Da’s Pvd A”, weet Niesje meteen te vertellen, maar daar blijft het bij. We zijn nu op vakantie.
De Indian Summer waar we eigenlijk op gerekend hadden, komt nog niet helemaal uit de verf. Toch zaten we gisteravond lang buiten en vanmorgen bij het ontbijt opnieuw. Nee… we mogen niet klagen. Het klimaat hier in British Columbia is prettig en die Summer lijkt nog wel te komen.