Morgen gaat het gebeuren. Om kwart over 1 worden we verwacht bij Cruise Canada om de camper op te halen. Onze eerste stop zal zijn bij Crowsnest Pass, een eind ten zuiden van Calgary en vlak aan de grens met de USA. Vijf jaar geleden waren we hier nog met Fred en Gera en hun gezin. Erg mooi en interessant gebied. Daarna gaat het weer west en noordelijk: Nelson, Kelowna, Revelstoke enz.
Controle van de camper in Calgary.
Ziezo daar zijn we weer. Je kunt wat meemaken in een paar dagen. Henry en Tonny gaan mee met de caravan achter hun truck. Wij volgen eerst met Gera naar Cruise Canada in Calgary.
Dan volgt de video met de instructies, de controle.. En dan… op naar Crowsnest Pass. Het fornuis rammelt. een lade vliegt spontaan naar voren. Tja dat moet je even leren.
Jammer de Bar u rach, die halverwege is, is gesloten.
Kamperen is afzien. Daar komen we snel achter. De keuken uitrusting is minimaal en dat voor een kokkin als Niesje. Geen broodplank, geen theepot of koffiekan. We zullen het er mee moeten doen. Tonny heeft nog een koffie kannetje over met filter. Thee maken we gewoon per kop.
Het opmaken van het bovenste bed is geschikt voor een lachfilm. Ben maakt het bed op boven de cabine. Niesje staat er voor en geeft aanwijzingen. Het duurt even, maar dan kunnen ze verder met de rest van de aansluitingen volgens het boekje. De waterpomptang van Henry komt van pas. Ik weet niet wie het eerste begon met : Daar komt Willem met de waterpomptang…
De Frank Slide.
Dan verder naar de prachtige omgeving bij Crowsnest Pass vlak bij de Frank Slide, het dorp dat in 1903 bedolven werd onder een steenmassa die van de Turtle Mountain naar beneden stortte. 600 mensen werden gedood in 60 seconden. De mijnwerkers ondergronds konden zichzelf een weg naar buiten hakken. Het centrum als een herinnering aan deze tragedie is de moeite waard. Vooral de film die een echte weergave geeft van het verleden van dit dorp en de mijn die uiteindelijk in 1918 gesloten werd.
De eerste morgen op deze camping in Crowsnestpass moet ik gewoon meteen even naar het riviertje dat langs de camping loopt. Vijf jaar geleden konden we er gewoon langs lopen en zagen een bever zwemmen. En Ian liet zich daar op een autoband de rivier afdrijven.
Die eerst avond gaan we met z’n 7en in de truck van Henry en Tonny een restaurantje zoeken. “Allemaal in de gordels”, roept Henry, “Jarretelgordel hoeft niet Rick”. We moeten maar niet gecontroleerd worden want er zijn maar 6 gordels in de truck. Dat komt op minstens 100 dollar. Het eten is voortreffelijk. We proeven een echte Canadese steak en dat gaat er goed in.
In het Frank Slide Centrum hangt een grote quilt die gemaakt is door de Women Community van Crowsnest Pass. Prachtig!
Tot de truck van Henry en Tonny het opgeeft.
We staan net bij een supermarkt als hij de eerste keer kuren krijgt. Een vriendelijke Canadees helpt ons weer op weg met kabels aan de accu. Maar die zelfde avond staat Henry met de truck een eind verderop en geeft hij het echt op.
Wim en Ben halen hem op met de camper. Wat nu?
“Jullie gaan maar verder, we komen wel na”, beslist Henry.
De voorlopig laatste avond zitten we samen om het kampvuur. Er wordt geoefend, want straks moeten ze in de kerk in Dickson als koortje samen een paar liederen zingen. Abba Vader klinkt al heel mooi. Het is bere- gezellig. Nee, nog geen echte beer gezien.
Morgen wordt de truck van Henry en Tonny naar een garage gesleept en zal waarschijnlijk dinsdag gemaakt worden.