foto: 1991 onder een brug in Noorwegen.
Het duurt nog even voor we ons weer kunnen laten verwennen door kapper, fysiotherapeut en andere noodzakelijke verzorging. Op dit moment vindt Wim de zorg voor zijn kapsel van belang. Vorig jaar dunde zijn haardos flink uit, daarna kreeg hij een kop met krullen. Daar was vooral ik zuinig op. Nu begint het volgens Wim uit de hand te lopen en kijkt hij elke dag hoever de zijkant van zijn haar al over zijn oren komt, want dat wil hij niet.
‘Kun ie mien dat niet es effen wat bi-jwerken’, vraagt hij nu elke morgen. Tja… ik ben geen succes met kappen. Als ik mij eigen haar even bij heb willen werken schudt Anneke van Veen haar hoofd als ik kom wanneer het uit de hand is gelopen. Ze moet er dan maar weer model in zien te krijgen.
Intussen heeft Wim zelf de schaar al ter hand genomen.
Toen we indertijd een reisje naar Noorwegen maakten met Glenn en Gretha was dat ook al een punt van aandacht voor de dames in de groep. Onze reisleider Jaap probeerde altijd wild te kamperen met die camper. Dat wilden we ook wel maar dan moest er wel water in de buurt zijn. Dat was onze eis.
Zo stonden we ’s morgens wel eens onder een waterval of hingen we onder een brug en lieten het rivierwater haar werk doen. Het voordeel in Noorwegen was dat bij elke ferry bij de fjorden wel een toiletgebouw met warm water aanwezig was. Dan wasten we gauw onze haren en dat droogde vanzelf wel weer in de wind. Dat bracht de benaming voor onze haren op: coupe orkaan.
Als het hier nog even aanhoudt met deze corona crisis hebben we allemaal een coupe orkaan.
Misschien kan een haarband uitkomst brengen. Kan ik Wim ook voorstellen.