‘It’s always walk and talk’, zo noemde Berdena het als ze Ben en Curtis voor zich uit zag lopen. Ze begrepen elkaar op alle gebied, dachten over veel dingen hetzelfde. Ze logeerden toen bij Ben en Diny en inderdaad stonden ze telkens al converserend even stil.
Wat is het bijzonder als je zo onder de indruk van iemand kunt zijn die net overleden is dat je zo de speciale momenten weer ophaalt.
Zo vond ik het heel bijzonder dat opa Curtis met kleindochter Abbie een trip maakten naar een project in Zuid Amerika om te zien en, zoals ik begreep, ook om mee te helpen zodat ze zou zien dat het niet in alle landen zo comfortabel leven is. Curtis was een enthousiaste man die vol energie zat, sportief. Hij had een groot hart, zelfs voor de grijze eekhoorns die zijn tuin vernielden. Ze hadden een groot gazon maar altijd woelden ze net de pas geplante bollen weer boven of de plantenbakken. Hij ving de loeders en bracht ze met de auto een heel eind weg om ze daar weer vrij te laten. Wim mocht mee toen we bij hen waren in 2012.
Hij was het die zijn schoonvader en onze oom Herman stimuleerde om zijn memoires te schrijven nadat hij door een ongeluk bij de Indianenschool was uitgeschakeld. Wie ‘Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe’ heeft kan het nalezen, een bijzonder levensverhaal.
Curtis was een familieman en heeft alles op alles gezet om het huwelijk van hun kleinzoon Nick tot een mooi gebeuren te maken, slechts drie weken geleden nog maar.
Hij hield van al zijn kinderen en kleinkinderen maar Bennie was zijn oogappel, zijn kleinzoon met het syndroom van Down die zich zo goed ontwikkelt.
Hij zal een grote leegte achterlaten in deze warme familie.
We zijn dankbaar dat we je mochten kennen en meemaken. Dag Curt….
