Er is altijd iemand blij als je thuiskomt geldt nu ook zeker voor mij. Ik werd enthousiast begroet door Tessa en Queeny. Queeny blijft nu het hele weekend omdat z’n baasjes naar Vleland voor een weekendbezoekje zijn afgereisd.
Je weet dat het echt is,maar de afgelopen dagen voelde het net een film waarin je zelf de hoofdrol speelt. Susan die mijn laatste uurtjes thuis kwam opvrolijken, daarna de opname in het ziekenhuis en het klaarmaken voor de operatie. Het moment dat ik die recoveryroom inkwam voordat ik geopereerd zou worden was wel een bijzondere ervaring. Heel wat mensen lagen bij te komen. Een paar waren net als ik in afwachting van hun beurt en een hele zooi assistenten met blauwe mutsjes en groene schorten liep er door elkaar heen te kwebbelen of er niets bijzonders aan de hand was. Dan lig je daar helemaal onttakeld, zonder versierselen en nog erger…. zonder gebit. Maar geen hond die daarop let. Tot de beide jonge hulp anesthesisten bij me kwamen en nog even het intuberen bespraken wat de vorige keer bij mij moeilijkheden veroorzaakte. Ze zouden extra op me letten. Zo sliep ik rustig in.
Ik was niet echt voorbereid op de pijn die ik zou kunnen hebben na die tijd. Het duurde me veel te lang voor de morfine werkte. Dat schijnt voor iedereen weer anders te zijn.
Verder niets dan lof voor deze geweldige verzorging hier in het Scheperziekenhuis.
