Uit: Ik ben Moniek.
“Dag Hetty”, klinkt een zachte en melodieuze stem in m’n oor als ik de telefoon opneem. Het is een bekende stem, maar toch kan ik die niet meteen thuisbrengen. “Weet je niet wie ik ben?”……
Het is oom Bram uit Durgerdam. Die wil me persoonlijk bedanken voor de boekjes [i]Ik ben Moniek [/i]en [i]Ik ben Scotty [/i]die ik voor de kerst naar hem en Betty had opgestuurd. Beiden zijn opa en oma en ik herinnerde me dat André een zoontje heeft die ook nog eens Johan genoemd wordt. André is overleden intussen, maar het komt waarschijnlijk toch wel over. Het doet me plezier dat Bram mijn manier van vertellen erg leuk vindt.
Bram wilde het nog even hebben over opa en opoe. Een tijdje terug kreeg ik via Joop de brieven van opa en een paar van opoe, die tante Hanna ooit aan hem en Betty gestuurd had. Jullie hebben ze intussen kunnen lezen op weblog 2.
Eigenlijk zat het hem nogal dwars dat opa door zijn vele schrijven zo in het middelpunt staat, terwijl opoe op de achtergrond zoveel voor hem en zeker voor allemaal heeft betekend. Hij gaat naadloos over in het Achterhoeks als hij vertelt dat opoe toen ze op haar sterfbed lag, afscheid van hem nam. Ze was gewend om hen altijd iets mee te geven op de terugreis naar Amsterdam. Nu kon ze zelfs daar nog aan denken en had ze met een heel benauwd stemmetje uitgebracht:”En noe kan ik oe niks meer metgeven.” En over opa die meestal in zijn werkplaats te vinden was met het repareren, bouwen of uitvinden van iets op technisch gebied. Als het melkenstijd was moest opoe hem altijd roepen:”Johan… de beeste mot emolken wodden”. Maar het duurde vaak nog zeker 10 minuten voor hij kwam. Ja… dat moest Bram even kwijt. Hij zou willen dat opoe meer naar voren kwam in de verhalen op deze, langzamerhand familiearchief geworden, website. Dus… wie bepaalde herinneringen aan opoe Eggink heeft… ik hoor ze graag.
[i]En verder… Ik heb nog meer boekjes van Moniek en Scotty in de aanbieding. Over de prijs en verzending worden we het wel eens. Wie mag ik blij maken?
[/i]Dag Hetty, a soft and gentle voice is it at my ear when I answer the phone. It’s a well known voice, but who is it. “Don’t you know who I am?”
It’s uncle Bram from Durgerdam. He wanted to thank me for the little books “I’m Monica and I’m Scotty which I sent to him and Betty just before Christmas. Both are opa and oma and I did remember that André has a son too, which is named Johan, just as opa Eggink. André has passed away for a few years but it will find it’s way. It’s good to hear he likes my storytelling.
But Bram wants to tell me about his mom, about opoe. A few month ago I’ve got a few letters from Joop. Opa wrote them to tante Hanna and uncle Gerrit Voortman an Hanna had sent them after Gerrit died to Bram and Betty. I’ve placed them on weblog 2 in November.
But in matter of fact he did not like it that most of the stories are about opa.
Opoe was such a lovable woman and mentioned a lot for her children and all people around her.
He told that when they went back to Amsterdam she always gave something for the long way by train. He said that on his last visit, when he said goodbye, she already was dieing she with a very tight little voice said: ”And now I cannot give you something for your way home any more.”
And about opa , who mostly you could find in his workshop. When it was time to milk the cows, she had to call him:”Johan… the cows are waiting…” But it often took a 10 minutes before he joined her. Yes that’s what he wanted to tell. He would like there was more to tell about opoe on weblog 2, which has become something like an family archive.
So who has something to tell about opoe… please, tell me.