Met de lammeren is iets. Ze worden ook niet voor niets in de steek gelaten. De natuur is soms hard. De kleine die de herder eerst bracht is waarschijnlijk te erg onderkoeld geweest. Ondanks de kruiken en de rode lamp verzwakte ze tot ze gistermorgen geen kracht meer had. ‘s Avond tegen 6 uur was het over. Met nummer twee is het weer anders. Ik heb toch al heel wat lammeren aan de fles gekregen, maar bij deze komt er meteen melk in de luchtpijp. Dat is me een geproest en gehijg. Ik heb alle technieken van fles geven al geprobeerd. Terwijl ik vanavond naar de Passagevrouwen was voor een lezing over het Drents landschap, zou Wim de honneurs waarnemen. Ik had nog even de stille hoop dat hij het zou redden met dit kleine Drentje. “Ie doet et maor’, zei hij toen ik thuis kwam. ‘Hee dut niks as proesen en stönnen’. Tja…. Ik probeer het zolang het kan, nu met een andere speen, maar ik begin te twijfelen.
’s Middags kwam Anja met de jongens natuurlijk kijken. De jongens werden meteen geconfronteerd met het kleintje dat geen kans had en rustig in een handdoek lag weg te slapen. Gelukkig is de andere nog steeds levendig. Afwachten dus…
Maar Anja merkte op: ’Als de herder er meer heeft, mag hij ze ook wel bij mij brengen.’ Zij hebben op de deel nog een warme stal over èn een rode lamp. Bovendien kunnen ze later zo bij hen zo samen met de geitjes in de ren.
