Hetty Site

Dan mag ik wel seniel worden…

Tot gisteravond wisten we niet welke stad we zouden kiezen.
We hadden nog een dag "vrij reizen" met onze 60+ kaart van de NS. Maar Wim had altijd al eens gemeld dat hij het Spoorwegmuseum wel eens wilde zien…dus werd het Utrecht.
We hebben de hele weg "geboemeld" met de stoptrein en dat was tot onze verrassing heel leuk, want dan zie je veel meer. We gingen verder met lijn 3 van de GVU. De chauffeuse kwam niet weer bij toen ik haar eerst m’n oude strippenkaart overhandigde. Die was nog met guldens betaald. "Die mag ik helaas niet meer stempelen", zei ze proestend.
Het Spoorwegmuseum was erg de moeite waard. Wim heeft àlles gezien. Ik heb aan ’t eind van de rit nog een poosje zitten slapen aan een tafeltje zo moe van alle indrukken was ik.
Maar daarna was ik weer topfit.
Op de terugweg naar het station gingen we lopen. Je wilt toch ook nog een idee van Utrecht hebben. We hebben alle kanten van deze stad gezien…de mooie oude museumbuurt, de leuke winkeltjes, de artistieke kant, maar toen we een weggetje binnendoor kozen…. ook de drugsverslaafden.
Toen we uiteindelijk weer op Hoog Catharijne belandden, zo boordevol mensen, zaten we heel snel weer in de trein en hebben hier in Emmen bij Oriëntal Delight heerlijk gegeten.
Onderweg zagen we een paar mannen, apart van elkaar met een witte roos lopen. Het is immers Valentijnsdag! De één liep er wat nonchalant mee te doen. De ander legde hem gauw op een bankje voor hij de trein instapte. Wat een romantici! In Utrecht was het met een paar verliefde vrouwen anders. Die lieten zich heel romantisch filmen en fotograferen.
Wim doet niet aan Valentijn…zegt t-ie. "Dan mag ik wel seniel worden. Ze kunnen me dan misschien wel een paar rozen in de hand drukken en daarna zeggen: Geef ze maar aan die aardige mevrouw"…!
Nee.. Wim perst gewoon iedere morgen een paar sinaasappels voor me uit, houdt de deur voor me open, hijst me in m’n jas. En zonet zette hij een heerlijk kopje cappucino bij me neer.
Wat kan ik me nog meer wensen?