Ik ben niet bang voor honden, ook niet voor het grotere soort. We zijn op de Haar en op de Boomgaard met dieren opgegroeid. Op de Haar was het Trixie, de boerenfox en op de Boomgaard begon het met Juno, een herder. Later werden het kruisingen met collies, nog beter, maar nu zijn Johan en Joke helemaal terug bij de herders. Jansen, de eerste indertijd, had een enorme kop en wanneer je aan kwam rijden liep hij de laatste 25 m mee naast je raampje en probeerde indruk te maken. Wanneer buurvrouw Gerda Lettink aan kwam fietsen riep ze bij de weg al:”Jansen…. Ik bun et heur.” Nee ik ben nooit een moment bang geweest. Mark had nog wel eens een akkefietje met Jansen. Toen hij met Gerhard op de Boomgaard logeerde gingen ze allemaal naar binnen voor de koffie. Toen Mark als laatste naar binnen wilde, ging Jansen voor hem staan en liet even een dreigend gegrom horen. Mark bleef mooi staan en riep Johan er bij. Die dacht dat hij hem misschien aan z’n pijnlijke poot geraakt had. Na Jansen kwamen Rex en Bianca en nu is het dan Boris die op de Boomgaard de wacht houdt.
Herders o.k., maar alleen heb ik het niet echt op Rottweilers en Dobermanns. Gewoon…
Aan de Kuifmees hadden we iets verderop buren die een Rottweiler hadden, een Jan Doedel om te zien. Het leek de goedheid zelve en lag gewoon los op de oprit. Wij hadden in die tijd Laska, onze Schotse collie. Toen ik op een keer Laska uitgelaten had en langs het buurhuis plus hond wilde lopen, lag die wat sullig precies aan het randje van de oprit te kijken. Op het moment dat we passeerden gaf het kreng totaal onverwacht een keiharde blaf. Ik schrok me een ongeluk en Laska schoot er in één streep vandoor op huis aan. Nee Rottweilers……
Maar wat vind je nu van dit nestje kleine Rottweilertjes van Ginnie, een hond van Fred en Gera. Eigenlijk heet ze Guinness. Tja…. dan smelt ik toch weer even.
foto: Henry van der Kolk