In 1992 fuseerde de rk Lts De Zuidoosthoek met het KDC. Nu heet de brede scholengemeenschap Carmelcollege Emmen.
Jacek was niet m’n eerste buitenlandse leerling in de begeleiding. Er waren nog meer Poolse leerlingen, een Chineesje en een aantal Turkse leerlingen. Het was de tijd vòòr de grote stroom asielzoekers. Een van de Turkse leerlingen was Hassan, net 13 jaar oud. Hij woonde met zijn ouders en zusje in een klein dorpje in het binnenland van Turkije, maar een paar ooms van hem woonden en werkten al in Nederland. Eén oom had zelf geen kinderen en wilde Hassan wel adopteren en zo kwam hij bij ons op school. Hij volgde trouw mijn programma en had goede contacten met de leraren tot het ineens minder met hem ging. Tijdens onze gezamenlijke uurtjes vertelde hij over zijn familie. De oom waar hij in huis was, had een relatie met een wat oudere Nederlandse vrouw, een LAT relatie anders was zij haar uitkering kwijt. En… waar hij onderste boven van was… zijn oom dronk nogal veel alcohol wat in zijn Turkse moslim ogen èrg slecht was. Bovendien kwam hij erachter dat zijn andere oom behalve zijn eigen gezin ook een kind in Duitsland had. Nee… dit had hij nooit gedacht. Hassan werd dwars en koppig en opstandig, nee niet bij mij, ik was een uitlaatklep. Ik had hem gezegd wanneer het helemaal niet meer ging thuis, hij me altijd mocht bellen.
Dat gebeurde en ik haalde hem van de trein na een zoveelste fikse ruzie thuis. Wat te doen? Hij was al wel eens bij ons thuis geweest, maar het leek mij, en Wim zeker niet, verstandig dit blijvend te doen. Onze teamleider op school gaf me het telefoonnummer van de Turkse gemeenschap en ik ging er even later met Hassan heen, naar een soort Turks koffiehuis. Wij werden heel gastvrij ontvangen, Hassan vertelde zijn verhaal. Op zijn aanraden bracht ik Hassan even later gewoon weer naar huis waar ze helemaal niet begrepen waarom hij weggelopen was.
Uiteindelijk is via school hulp gezocht en kon Hassan kiezen voor een internaat of terug naar zijn eigen ouders. Hij had intussen al veel verteld over zijn thuis en het leek me een arm maar liefdevol gezin. Ik heb aangeraden om terug naar huis te gaan. En nadat we cadeautjes voor de hele familie hadden gekocht ging Hassan terug naar Turkije, een illusie armer.
Telkens wanneer ik een reis door Turkije zie met als onderdeel de zoutpannen van Pammukele, denk ik weer even terug aan dat kleine opdondertje, want daar dichtbij in een klein dorpje woont Hassan.