Deze laatste avond zullen we ons lang heugen… of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen….!
We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken… en ja… daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit… tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes.
De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt.
Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. [i]Een engel op je pad [/i]noem je toch zoiemand!
Wim haalt die stunt ’s nachts nog een aantal keren in z’n dromen uit. Ik slaap ook niet best.
De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van [i]Ik ben Moniek [/i]met de Engelse vertaling [i]I’m Monica[/i]. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met z’n grijze kat, een briljante man, vol humor.
[i]This last evening we’ll never forget or… just we ‘re going to drive off.
We were just making it all ready to go next morning and Wim want to drive the car closer to the caravan. And then…. That pole had not to be there…. With a terrible tumult our back screen crashed in pieces. Big panic I can tell you. We ask our old warden for help. He didn’t even look scared up. He had seen this several times. Immediately he took a large piece of canvas which he used for 42 years as he was building kayaks. Within a couple of minutes we fixed it. An angel on your way, I would call him.
That night Wim repeats this action again several times in his dreams and I also didn’t sleep well.
Next morning as we said goodbye to our ANGEL, the only thing I had to offer was a booklet : Ik ben Moniek, also with the English translation I’m Monica. And… he loved it. He just lived alone with his grey cat, a wise and brilliant man. I’ve got a big hug. So we went off for Newcastle…..
[/i]