Hetty Site

Dat paaltje

Deze laatste avond zullen we ons lang heugen… of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen….!
We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken… en ja… daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit… tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes.
De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt.
Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. Een engel op je pad noem je toch zo iemand!
Wim haalt die stunt ’s nachts nog een aantal keren in z’n dromen uit. Ik slaap ook niet best.
De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van ‘Ik ben Moniek’ met de Engelse vertaling I’m Monica[. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met z’n grijze kat, een briljante man, vol humor.