‘Het zal voor Piet en Marry wel een moeilijke dag zijn’. We zitten aan de boerenkool met Rick. We hebben net een gezellige middag achter de rug met Johan en Joke. We hebben ze net uitgezwaaid en nu zitten we met z’n drieën samen om de tafel.
Rick heeft een feilloos geheugen wat betreft bijzondere data. Het is vandaag 12 december en ik denk meteen aan Peter, onze neef die al jaren weer in Frankrijk woonde vlak bij Piet en Marry. Hij overleed een jaar geleden veel te jong nog aan kanker. Wat een rotziekte. Vanmorgen hadden we Piet nog aan de telefoon en zij ervaren het verlies van Peter nog met scherpe randjes. Wat is nou een jaar?
Rick gaat door. ‘Er komen er straks nog meer, 6 maart Mark, 28 april Niesje…’ Rick heeft er iets mee, hij houdt op deze manier voor zichzelf en voor ons de herinneringen levend aan mensen die dichtbij hem stonden. Deze zoon is goud waard net als de oudste het op een andere manier voor ons is.
Natuurlijk hebben we het nog regelmatig over Mark, zo blijft hij altijd deel van ons gezin.
De allesoverheersende pijn heeft na bijna drie jaar heel langzaam plaats gemaakt voor een soort berusting. Mark is nog steeds dichtbij, zo voelt het voor mij tenminste. De rollercoaster van de wild stromende rivier van verdriet van de afgelopen jaren is veranderd in een beek die me in rustiger vaarwater brengt. Het scherpe verdriet is overgegaan in een zeurende pijn die je af en toe even vergeet en mij laat genieten van de kleine dingen die ik ook meemaak. Nee, al zal mijn leven nooit meer hetzelfde kunnen zijn, het is nog niet klaar.
En altijd op momenten van paniek is er iets of iemand die fungeert als een engel op mijn pad en dat zijn er intussen heel wat. Ik geloof niet meer in toeval, ik weet dat het zo bedoeld is.
