Een deel van de buurtschap Linde hoorde bij het Kasteel De Kieftskamp, ooit zo genoemd naar de vele kieviten in de omgeving. Hier woonden vroeger meneer en mevr. van den Wall Bake. De boerderijen die bij De Kieftskamp horen waren te herkennen aan hun rood/wit/groene luiken. Meneer van den Wall Bake hield niet van vreemden op zijn terrein. Hoe minder mensen hoe liever het hem was. Maar het eerste stuk van de Lieferinkweg vanaf de Lindese weg is er in de 40-er jaren zo slecht aan toe dat er met paard en wagen geen doorkomen meer aan is. Daarom wordt er onder de aanwonenden en belanghebbenden een inzameling gehouden om dat stuk van een harde ondergrond te voorzien. Zo komt pa bij de baron aan de deur en vraagt beleefd om een bijdrage. Hij heeft er toch ook belang bij! Maar pa wordt boos en hooghartig door meneer met zijn hoge hese stemmetje weggestuurd. Pa zei er zelf over: ‘Ik bun as een hond weg ‘ejag’.
Niet lang daarna rijdt pa op zijn fiets op het fietspad naast die blubberboel richting Lindese weg, het enige smalle stukje dat te berijden is. Maar daar komt hij meneer van de Wall Bake tegen op zijn paard. Het paard met z’n vier mooie witte beentjes loopt ook op het fietspad. Ze komen elkaar halverwege tegen. Ze stoppen beiden en meneer verwacht blijkbaar dat pa de blubber in gaat. Dan zegt pa en ik hoor het hem zeggen:’Daor heur ie’j met oew peerdjen’, en wijst op de blubber. Zonder iets te zeggen stapt meneer met z’n paard de modderpoel in. Het wit van de paardenbeentjes is snel niet meer te zien.
De volgende dag komt meneer van den Wall Bake persoonlijk bij pa op de Boomgaard aan de deur en overhandigt hem ƒ100 als bijdrage voor de verharding.
Uit: Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe
www.hettysite.nl