Nog niet zo heel lange elaejen, doe wonen d’r onder ’t Zelle op ’t Reurlese an, een manskearl van ’n goeien vieftig; hee heiten Maoneveld. ’n Wief had e nie meer, zien oldste deerne was al vief jaor an de man en now zo-j toch zeggen dat zon kearl den al grootva is toch gien malligheid meer an ’t heufd zol hebben. Dat zo-j zeggen, maor ’t was krek anders: den eigensten Manus Maoneveld was ’n grunen gek.
Zundags, hee was ok diaken, dan kek e in de karke meer nao de meiden dan dat e luusteren. En as e dan met de buul rond ewes was en ’t geld naor de consistorie ebrach hadde, leet e de deure op een kiere staon en kek of e de meiden van ’t Zelle in ’t oge kon kriegen. As teminste de baron d’r neet was, want dee mos iè naor de ogen zeen, want hee was maor een arbeider.
Hels knappe dearns! Die Hente zut d’r uut, nee kiek… dat geet een mense deur de hoed as e d’r an dech: zo’n smuzelig mundjen, zo’n rooie kleure en zon knap jak altied an. En dan zo’n paar dikke arms…. Maor Fenneken is ok nog zo kwaod nieet: eigenlijk is Hente wat te dunne; bie-j Fenneken zit meer vleis op de ribben. An eur kö’j nog denken a’j trouwen wollen. Maor met Hente mo’j ’t bi-j malligheid laoten blieven. Dat ging onze Manus deur de kop. En dan d’r bi-j, as d’r ene niet wil, kon den anderen nog wel. Lilluk of old bun ik toch nog neet: ‘k wedde dat de dearns nog wel schik an mi-j hebt.
De beide dearns hadden ‘m al lange in de gaten, zon olden drammerd, dee van tied tot tied al wat beverig was… dan ken i-j gien Gelderse dearns. Ze kunt wel viefig jonge kearls kriegen.
Wat ze ok zeien, Manus zat steeds achter ze an as ze uut de karke naor huus gingen en had ’t er maor aover wie d’r in ondertrouw waarn en dat e nog aardig fit was.. Fenneken zei: “Dan kö-j ’t naor de zin hebben a-j naor oew dochter gaot. Dee hef d’r now drie; hoe geet ’t daor met”. “Oh… bedankt goed…!”, zei Manus. Hee wol d’r ok nog wel ene van zien eiges hebben.
Hente, dee nog wel van wat aliasserieje hiel, zei dan.:”Och Manus ik denke d’r net zo aover as ie-j, maor de echte vriejers bunt betuun in dissen tied. Van doe af an leep e altied achter eur an en vertellen eur dat e gien preuver was en niet spölde en volle hiel van hard warken. Dan weer kwam e eur met andere malle präötjes an ’t lief en wol eur kussen.
Endelijk begon ’t de dearns te vervelen en Hente zei tegen Harmen de koetsier:”Den Maoneveld wodt mi-j te lastig: hie wil mi-j altied an ’t lief. Eers was ’t wel aordig, maor now duurt ’t te lange en ’t is zon raren smakkerd. Kun i-j ons niet ens helpen?”
Of Harmen d’r schik in had, dat wi-k oew belaoven. Hee mog Hente duvelsgoed li-jen. “Den kearl jög mi-j ok et land op : hee löp hier altied um ’t huus te lanterfanten en as e mi-j zut dan kik e as of hee al vier dage piene in de boek hef. Wi-j zult den prewwerd ens bi-j ’t beentjen kriegen! Doe maor net of ie-j arg willig bunt.”
En zo dach Manus: noe of nooit en wol eur al met naor huus nemmen. Maor Hente stellen ‘m veur um as eur kameraod naor eur olders in Reurle was dat ze dan de deure zol löslaoten. “Maor….”, zei ze “dan mo-j mien eers belaoven met mien te trouwen.” “Wat meen ie-j… da’k dat niet doon zol”, had Manus ezeg. Maor van binnen fluustern de duvel um in: ”Zeg maor jao, later ku-j wel weer nee zeggen, wat kan ’t oew schaelen!”
In de kökken praoten ze wieter af met Harmen de koetsier en met Manus dat e uutgaonsaovend maor langs mos kommen. Maor hee mos niet veur elf uur kommen en dan kon e niet deur de deure naor binnen- meneer draeit alles al um acht uur op slot. Hee mos maor in de törfmande gaon zitten. Dee zol zie neerlaoten, dan kon e daor zo deur’t dakvenster bie-j eur kommen. Zie zol um wel optrekken.
Of Manus blie-j was, dat ku’j begriepen! De veurigen nach kon e d’r al haoste niet van slaopen… den smiegel. Onder ’t gres maejen mos e steeds op ’t halozie kieken. ’t Begon ok nog te onweren, maor net op tied kon e thuus ’t kistentuug antrekken- dan mos Hente toch wel zeggen dat e knapper was den mennig jonge kearl- en toen d’r op lös.
Achter ’t grote huus- zo waor- daor hing de mande. Of onzen Maoneveld d’r gauw in wazze! “Bun ie-j ‘t?”, fluusterde zon arg lief mundjen van baoven. En daor ging onzen Manus de heugte in. Opens daor ging e niet wieter! Hee was al zo hoge dat e eur in ’t lich van de maone zeen kon. Hee wol net roepen, maor zee kek uut ’t venster en fluusterde: O…gut e gut… daor kump meneer an! Hold oew stille, Manus, straks haal ik oew wel in!”
Maor van straks kwam niks in en den anderen mergen hing Manus nog net zo in de mande. Al was e nog zon goeien diaken, noe kon e ’t vluken neet laoten. Maor ’t argste kwam nog.
Toen Hente met Fenneken en Harm ‘m halverwege hadden opehaald, wazzen zi-j naor bedde egaon.
Maor ’s margens zei Harm tegen meneer of e ens wol kommen kieken: hee had zon vremde nachtvogel an ’t huus hangen.
Toen meneer, mevrouw, Fenneken en Harmen beneden wazzen, liet Hente de mande zakken en ie könt oew indenken hoe gek meneer kek toen in dee mande gien vogel zat, maor onzen Maoneveld d’r uutstappen!
Manus had an raozen en vluken gien gebrek, maor meneer zei: “Jao, jao, Maoneveld,
[i]Zo geet ’t oew, as oew de bek
Tè völle naor de bebben stekt[/i]”