Ik sta net Ben en Wim na te kijken die een rondje gaan wandelen met de honden. Franckie was eventjes de weg kwijt maar heeft zich nu ook aangesloten bij de meute. Dan komt er langzaam een auto aan rijden. De man achter het stuur draait het raampje naar beneden en vraagt: ’Woont hier ergens Ben Wagenvoort?’ Ik wijs naar de mannen en zeg dat ze over een kwartiertje weer terug zullen zijn. Ik meld hem vast aan bij Diny: ’Er is hier iemand voor Ben en hij ziet er uit als een boswachter’. Het blijkt een bekende te zijn uit Vorden die ze kennen uit de ruiterwereld. Even later als de mannen en honden terug zijn volgt er een geanimeerd gesprek over bekenden in de familie en hoe het er vroeger aan toe ging in de gezinnen. Zijn vrouw Fenny is een vriendin van ons nichtje Henny en er volgen verhalen over het leven vroeger. Wanneer er iemands vrouw overleden was en hij met kinderen achterbleef, werd er nog wel getrouwd met een weduwe die zelf ook al kinderen had. Samen kregen ze er dan vaak ook nog een paar bij. Meestal ging dat in goede harmonie, je had elkaar ook nodig want voorzieningen waren er verder niet. De man vertelde smeuïg over zijn ome Herman die zo ook drie soorten kinderen in huis had en er wel eens gedoe was onderling: ‘Herman’, riep zijn vrouw dan wel eens, ‘ de oenten en de mienten hebt ruzie met de onzen’. Tja… als vader Hein indertijd ook kinderen had gehad uit zijn huwelijk met Hanna, had dat bij ons ook voor kunnen komen. Even later ging deze ‘boswachter’ weer richting huis, kleinkinderen uit school halen. Ben bracht hem naar de auto en zag dat de beste man geluk had gehad. Toen hij het raampje open had gedraaid om met mij te praten had hij die open laten staan en op de bijrijdersstoel lag een dure camera met telelens om vogels te kunnen fotograferen.
