Onze reislust is verdwenen, zij het uit noodzaak. De energie wordt minder bij het klimmen der jaren. Eigenlijk zijn we ook gewoon moe en blij met de kleine geneugten van het leven. Een puzzeltje, een boodschap, bezoekje, een onverwacht gesprek. Daar is Wim trouwens goed in. Wat dat betreft lijkt hij op zijn moeder. Hij maakt gemakkelijk en snel contact. Met een kwinkslag vaak en ik zie mensen in de lach schieten. Tja… daar moeten we het van hebben want tussendoor slaat de vermoeidheid snel toe bij hem. Op dit moment maakt hij zich behoorlijk druk om de bult onder de kapschuur aan het Schoolpad. Dat is een wat ongeorganiseerde bende met van alles, ziet er zo niet uit. Dat kun je zo niet op laten halen door de Kringloop. Gerhard en Robin hebben de boel aardig verzameld en vandaag is ook de container met huisafval opgehaald en de rest is dan nog een bult hout waar Alle naar gaat kijken, een verzameling oud ijzer die we zo vlug mogelijk naar buurman Jans moeten brengen en dan de Kringloop die we nog in moeten seinen. Dat zetten we maar op volgende week. Rick komt zaterdag om met de bladblazer het terras schoon te blazen. Daarna kan de man van de gemeente komen om te kijken of het zo opgeruimd genoeg is. Het zal rust geven als het zover is.
Vanmorgen gingen we wat doen aan die ‘bult’. We hebben de losse spullen allemaal meegenomen en zelf al naar de Kringloop gebracht en Wims gemoed was weer in rust. Wel waren er kabouters bezig geweest. Alle ijzerwaren stonden al op de aanhanger, klaar om naar buurman Jans te brengen. Het kon er maar net op. Vanavond bleek dat die geheimzinnige kabouter Gerhard heet. Zaterdag wordt dit gezamenlijk afgevoerd. Wordt nog een druk dagje, ook de maandag erop. Onze nieuwe stoelen worden gebracht en ’s middags komt de Kringloop de laatste spullen ophalen…. Hoop ik. Het einde is in zicht… Hoera!