De sneeuw lijkt hetzelfde maar toch zit er wel 50 jaar tussen toen en nu. Ik herken behalve de Groot Nuelendfamilie ook Frieda Braakhekke en nog een buurmeisje.
Gewoon lekker samen spelen en vooral buiten. Binnen spelen deed je toen niet veel. Een eigen kamer kwam ook niet vaak voor. Ik heb nooit anders gekend dan samen met Diny op één kamer te slapen, in één bed en behalve wat donderjagen als je net in bed lag, speelde je daar nooit. Vaak riep mama onder aan de trap:"Deerns… slaopen!" En als dat na twee keer niet hielp ging het: "Mot papa komm’n?" Die kon wel eens met gefronst voorhoofd zgn. boos boven komen, maar we zagen meteen dat hij dat niet was. Het was ’s winters ook te koud om boven te spelen, want er brandde één kachel… in de keuken. Alleen zondags ging de kachel in de voorkamer ook aan.
Maar of die kat dat nou zo leuk vindt zo rechtop met z’n gatje in de sneeuw?
