De Carolinahoeve 1920–1930.
Op een site van Natuurmonumenten kun je een NS wandelroute vinden vanuit Dieren die ook over de top van de Carolinaberg loopt. En op de top zie je veertien kaarsrechte paden verdwijnen in alle windrichtingen. Waarom dat is? Het is de heersende mode onder eind 17de-eeuwse landschapsinrichters. Maar ook handig als je van jagen houdt en veertien kansen wilt hebben om een hert te treffen. Want van jachtpartijen lustte stadhouder Willem IV, die de berg naar zijn dochter vernoemde, wel pap. Brede, rechte wegen werden door de bossen aangelegd, zodat de Oranjestoet ongestoord met wagens, ruiters en honden over de paden kon jagen.
Niks natuur dus, hier, al zijn er vogeltjes zat die zich daar geen fluit van aantrekken. Wat stiller wordt het waar de route dieper het bos in snijdt. Het gaat nu richting tweede berg – de Prins Willem-berg. Nog steeds over rechte lanen, met takken hoog in de lucht als een beschermende haag. Uit de bocht vliegen is er niet bij op deze NS-route. Maar dat zal niet de enige reden zijn waarom hij tot mooiste van 2009 werd verkozen.
Dat de NS-route zo’n gouden greep is, moet ‘m zitten in de combinatie van statige bossen, romantisch glooiende heidevelden en koffie-met-iets-erbij op overbrugbare afstand. Zo is er vijf kilometer na de start De Carolinahoeve – witrode luiken, enorm terras – aangelegd in opdracht van Anna van Hannover, weduwe van Willem IV, om even op adem te kunnen komen van reis of jacht. Een pannenkoek Lappendeken (en nog veel meer) kun je er eten, met ui, spek en champignons, terwijl roodbonte koeien aan de overkant van het pad zich rond grazen. Rondom de weides de contouren van de Onzalige Bossen. Met wat geluk zie je Schotse Hooglanders. Een bijzondere kudde is dat, de enige in Nederland die niet geoormerkt is. Het gaat om in het wild levende Hooglanders die alleen worden bijgevoerd als de kudde in gevaar is. De beesten zijn zelfredzaam. Dat maakt ze sterk.”
/b]