Mark zou gisteren 48 geworden zijn als niet…als wel? Veel lieve sterktewensen gehad. Vriendin Susan kwam langs met een mooie paarse kaars en na ons wat trieste begin van de dag knapte die zienderogen op. Afleiding hè! Dat is een toverwoord. We planden bewust ons uitje naar de markt, aan de kibbelingen en daarna in de bibliotheek op zoek naar een boek van Tim Krabbé, Kathy’s dochter. De beschrijving had me nieuwsgierig gemaakt. Ook dat lukte zij het niet onder het kopje romantiek maar literatuur. Op de terugweg haalden we Wims nieuwe bril op, staat hem goed.
Dan komt het lastigste maar ook het mooiste van deze dag. Op de terugweg fietsen we langs het bos, hèt bos. We stappen van de fiets om op de stilteplek waar de as van Mark is uitgestrooid een groepje kleine narcisjes te planten. Ze zitten nog in knop.
En dan houden we elkaar een poosje heel stevig vast, beiden huilen we. Ik zeg tegen Wim: ’Mark wist het’. ‘Wat wist Mark?, vraagt hij. ‘Dat wij het redden samen, hij heeft het zelfs wel eens tegen me gezegd’
De honden staan beiden achter het hek op ons te wachten, altijd blij als je thuiskomt.
Die middag gaan we op verjaar bezoek. Onze oudste buurjongen, Frank, wordt al 15 en verheugt zich op zijn stage bij de supermarkt. ‘Ik mag alles doen’, zei hij pas tevreden, ’ook achter de kassa’.
Als we naar huis gaan krijg ik een boeketje freesia’s van Anja: ’Ach… een troostboeketje’, zegt ze. ‘Het zijn nog wel onze bruidsbloemen’, zeg ik en Wim vult aan: ’En die ruiken zo lekker’. Dat wist ik’, zegt Anja.
Het leven gaat door, het wordt voorjaar.
