Wim wist niet wat hij zag toen hij gisteren thuis kwam, hij was compleet onder de indruk van het pakket dat hij op tafel zag dat ik gistermorgen van de donderdagse zwemgroep mee kreeg. Allemaal dingen waar hij gek op is: verschillende kazen en nootjes, olijven en een flesje wijn. Net terug van de chemo begon hij meteen aan de olijven. ‘Hoe moet ik ze nou bedanken’, bracht hij uit. Nou dat komt wel goed. Hij smikkelde gauw verder.
We sliepen een gat in de dag, ja ook de beide lammeren. Die hoor je pas als er geluiden zijn. Het beestenspul is ’s morgens het eerst aan de beurt. De honden het allereerste, die staan te springen om hun kuipje vlees dat als een extraatje krijgen. Loeder staat al voor de deur te wachten, maar die is bij ons net iets lager in rang. Dan de lammeren. Na de fles mogen ze mee naar buiten, kan ik meteen de kippen voeren en het hok open te doen. Dat is nog wennen want ik ben ze steeds kwijt. Terwijl ik al een rondje huis had gedaan zag ik dat ze gewoon naar binnen waren gekeuteld. Ze denken dat alles wat benen of poten heeft hun moeder is. Ze waren achter Queeny aan naar binnen gewandeld.
Intussen was Wim ook wakker. Die had een hele goede nacht gehad, heeft opnieuw totaal geen klachten van de chemo, we zijn zo dankbaar. Met die rottige heup heeft hij ook even meer dan genoeg te stellen.
Na het hele ochtendritueel en de eerste ochtendslaapje van de lammeren gaan we naar de wei met de koffie, lekker in het zonnetje. Ik probeer of de lammeren in de wei willen blijven. De witte komt er toch uit, maar de tweede uitbraakpoging mislukt.
Nu liggen ze weer vredig tegen elkaar aan in hun nest te slapen. Niks is slaapverwekkender dan een uurtje frisse buitenlucht