Diny heeft niet teveel gezegd. Berdina en Curtis zijn een heel ontspannen stel. Wat hebben we een leuke dag gehad. Wim had de nassi al klaar en ik de pan soep. Mark had al voorgeproefd en alles goedgekeurd. Het was hetzelfde als toen Harold voor het eerst naar Nederland kwam. Het voelde heel eigen. Af en toe begonnen Diny en Berdina spontaan te zingen. Sommige liederen zijn wereldwijd bekend. Ze houden allebei van Andrea Botticelli.
Ja ook nu hebben we ze de hunebedden laten zien: het hunebed in de Emmerdennen en het Langgraf. Curtis maakte daar nog een paar foto’s. Ik was zo bezig met alles dat ik m’n eigen fototoestel vergat en dat gebeurt niet zo gauw. Wim was ondertussen al naar de repetitie van z’n koor. Ben en Curtis… die twee… It’s only walk or talk”, zei Berdina. Vrijdag gaan ze met z’n vieren een weekend naar Parijs.
De klap op de vuurpijl was natuurlijk het Oranjeconcert in de Grote Kerk. Wims mannenkoor Valerius mèt medewerking van Jan Vayne gaf een geweldig concert met behalve Vaderlandse liederen ook Bevrijdingsliederen o.a. We’ll meet again. De Amerikaanse gasten werden nog apart welkom geheten. Behalve Berdina en Curtis waren er nog een paar Amerikaanse familieleden van Emmenaren. Na het concert met als afsluiting een echt oranjebittertje werd nog bijgepraat met de mensen uit Michigan.
De dag was te kort. Gelukkig zien we elkaar volgende week opnieuw in Eefde.
En daar gingen we weer: de drie Egginksisters on the backseat!
De kreet “Backseat driver” zal ik niet vergeten. Diny was in elk geval een hele goeie!! Ha!
