foto: en nu… fris en fruitig met krant en koffie.
Daar lagen we dan vannacht. Wim in het bed van Ben beneden in de kamer en ik in het nieuwe bed in het kleine werkkamertje met de deur open. Zo houd je toch contact.
Ik sliep goed in het bed dat Alle voor ons timmerde. Ik mag toch hopen dat we hier samen nog in kunnen slapen. Voorlopig even niet. Wim was vaak wakker en heeft moeite met in en uit bed. Hij mist een papagaai zoals in het ziekenhuis. Zijn linkerbeen is onwillig maar dat hoort bij de operatie volgens John, de fysiotherapeut die hier vanmiddag even was. Hij gaf aanwijzingen over alles wat wel kan en natuurlijk ook wat hij niet moet doen, maar dat laat hij wel. Want hoe weet je wanneer je je been voor 20% belast. Nou, gewoon met een weegschaal. Zo kon Wim voelen hoever hij kon gaan.
Buurman Alle had intussen de rolstoel gerepareerd waarvan een voetsteun kuren had.
Rick ging mee voor de boodschappen bij de Lidl. Hij tilde met gemak de zware tassen in en later uit de auto en sjouwde ze met de steekwagen naar binnen. Hij had intussen Wim voorzien van een extra telefoon naast zijn stoel. Zo heeft ieder zijn specialiteiten.
Buurman Jans deed ook een duit in het zakje. Hij bracht een soort overlevingspakket met als topper de zoute visjes, speciaal door Geesje ingekocht. Zo was dit het einde van onze eerste dag samen thuis sinds het moeilijke bericht.