‘Ik zie er maar vier’, roep ik naar Wim als, ik voor ik naar mijn schilderochtend ga, een blik in de wei werp. Meestal lopen ze vredig met z’n vijven bij elkaar te grazen, maar nu mis ik die met de brede bles en een zwart knietje. Wanneer ik de wei in loop komt de bewuste ooi uit het hok schieten met een kletsnat lam achter haar aan. Net geboren. Dan ontwaar ik een tweede die opgedroogd en wel in het morgenzonnetje ligt, een heel kleintje. Het zijn de eerste lammeren van Rob, altijd weer een mooi plaatje. Het is dat ik naar schilderen ga anders was ik er vanmorgen niet bij weg te slaan.
Nu is het mijn eerste doel tussen de middag om te kijken hoe het gaat. De kleine is niet erg tierig en deze middag zet ik die een paar keer op z’n pootjes waarna hij naar z’n moeder drentelt. Hij plast in elk geval, een teken dat hij de eerste biest binnen heeft. De andere maak ik me geen zorgen om. Die volgt haar moeder op de voet en duikt er om de haverklap onder. Rob is er druk mee vandaag na z’n werk, want op alle terreinen waar hij zijn schapen heeft lopen zijn er lammeren geboren: Hoogeveen, Mantinge, Musselkanaal, Nieuw Weerdinge. Hij wil ze allemaal controleren en zet de lammeren meteen op de foto. Het is net of die kleinen het weten, hun trotse Schoonebeker nekje gaat omhoog, ze poseren gewoon voor hem…
