Er zijn nu nog drie witte en een haan. Maar wie weet… in het voorjaar….
‘Kom es gauw’, roep ik naar Wim. ‘Die ene grieze kippe dut zo gek’. We zijn net weer thuis en doen de ronde langs kippen, katten en pony’s. De haan met drie witte hennen komt al aan rennen, want die weten meteen dat er voer aankomt. Mark heeft ze een dag verzorgd, maar ik weet niet of hij het precieze aantal kippen weet, want dat wisselt nogal. Soms verdwijnt er een in de struiken om te gaan broeden of de kiekendief heeft honger en is er eentje te slim af. Sinds we de boel ’s avonds goed afsluiten is dat voorbij gelukkig.
Maar ik ga op zoek en vind de grijze kip vlak voor het hok in de ren. Die doet zo raar, steeds met een kromme nek en dan naar achter kijken. Ik zie dat ze er niet best aan toe is.
Wim komt erbij, denkt na en zegt wat ik al dacht:’Ik belle Jans!’ Hij durft die kip niet de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen en ik al helemaal niet. Gelukkig komt Jans gauw en ik blijf binnen, zet koffie en wacht af. Maar Jans neemt ons kippetje mee, misschien een bevroren kam? Ze krijgt nog een kansje.
Vanmiddag was ik even bij hen en vroeg hoe het met de grieze was. ‘Och’, zegt Jans,’dee hef zaoterdag uut zichzelf et loodje eleg’.
[i]About one of our hens who died.[/i]