‘Ik zie niet zoveel vissen meer in de vijver’, zegt Wim na zijn ochtendrondje om het huis en over het erf. Allereerst eerst zijn ’s morgens Suze en Loeder aan de beurt. Die liggen al op een strategische plek om in de gaten te houden wanneer de baas naar buiten komt. Dan schieten ze ogenblikkelijk naar binnen om bij hun voerbakje te wachten tot er iets lekkers in komt, vlees uit een kuipje. Daarna voert hij de kippen en doet de ren open zodat ze weer lekker overal kunnen rondscharrelen. De schapen worden geteld en de bak met brokjes voor de katten in de schuur bijgevuld, want de rest van de dag moeten Loeder en Suze het met kattenbrok doen. En dan zijn de vissen aan de beurt. Die staan al in een hoek van de vijver te wachten op hun voer. Soms zit Loeder onder de vlonder stiekem te wachten of er domme goudvis zich zo dichtbij waagt dat hij die met een flinke haal kan pakken.
Inderdaad zijn er minder vissen dan we eerder wel eens hadden. Zou de reiger nu zo vaak komen dat het aan het vissenbestand te merken is? Moeten we toch weer over gaan tot draad spannen over de vijver? Een paar jaar geleden hadden we de draden weggehaald omdat het aantal vissen tot wel honderdvijftig was opgelopen. Nu tellen we er hooguit twintig. We houden de grote visser van nu af aan scherp in de gaten.
