Het werd een dag van verstoppertje spelen met de vijf meiden uit Hattem. We hadden er geen kind aan. Er is hier ook ruimte zat èn er zijn heel veel verstopplekjes.
Al gauw was er paniek. Er was een lam uitgebroken. ‘Zeker die zwarte?’, vroeg ik. Ja hoor, het was natuurlijk Doortje. Als die mensen ziet wil ze er heen. Mensen betekent: de fles. Doortje is een bijzonder levendig ding. Een echte overlever. ‘Zo zie ik ze graag’, zei Rob toen hij haar bracht. En dat weten we intussen.
Zo hadden we alle rust en tijd om bij te praten met Paul Sietse, Annemarie, Mark en Inge. Zo fijn om ze hier te hebben, ook de plek waar Ben en Niesje zo vaak te vinden waren. Op bezoek of als oppas. Ze waren helemaal ingeburgerd in de buurt. Wanneer ze tijdens hun oppas uit het dorp kwamen fietsen hoefde buurvrouw Wielens alleen het koffiekopje voor het raam omhoog te houden en kwamen ze even buurten.
Anna wist nog goed hoe ze hier met opa Ben gelogeerd had in de studio. Gerard en Jetske kampeerden toen met hun gezin bij de wei met zicht op de schapen. Allemaal nog geen drie jaar geleden.
Zo haalden we herinneringen op en vertelden ze over hun leven in Hattem. Paulus en Annemarie wonen nu met hun kinderen in het ouderlijk huis aan de Dorpsweg. Wel is het helemaal hun huis geworden met een aantal aanpassingen aan huis en tuin.
Een hoogtepunt was het voederen van de fleslammeren. Hulp genoeg en de rest keek toe. Ze zijn ook aandoenlijk.
Gerhard en Rick kwamen hun Hattemse familie ook gedag zeggen. Mooi om ze zo samen te zien.
