Nog nooit zoiets eerder meegemaakt. Ik lag even languit in de stoel.. even een momentje rust. Ik doezelde zowaar even weg. In mijn droom hoorde ik Pippie… en meteen ook het geluid van Stientje, het Drentje. Ik kwam weer bij mijn positieven. Opnieuw Pippie, nu in de keuken. Ik kwam wel heel snel overeind, keek om me heen en ontwaarde de drie jongste fleslammeren in de kamer. O… schrik…het hekje van de wei zat niet op de knip. Nadat Pippie vanmorgen nog een keer haar fles melk had gekregen en ze een poosje bij ons had rondgestruind bij de schommelbank, had Wim haar over het gaas de wei in getild. Het hekje was alleen dicht geschoven en nog niet op de knip.
Wim lag ook net z’n middagdutje te doen.
‘De schäöpe…’, riep ik, ‘ze bunt der uut.’ Even was er paniek in de tent. In de gang kwam ik er weer een paar tegen en de rest op het terras. Ze wilden net aan de struiken beginnen. Nou… nu konden we zien dat schapen echte kuddedieren zijn. Pippie volgde me op de voet richting wei, Stientje en Marit er meteen achteraan en warempel de rest van de kudde volgde gewoon. Ik kon zo doorlopen de wei in met het hele gezelschap van 21 schapen achter me aan.
Heel even kreeg ik het gevoel dat ook deze herderin zal hebben gehad op het schilderij dat ik vorig jaar schilderde en het afgelopen half jaar in het Centrum voor Kunst en Cultuur in Assen heeft gehangen.
