Ik begin wel een wat krakkemikkig mens te worden. Op de knieën gaat al niet meer. Meer dan een kwartier bukken in de tuin met het wieden moet ik met een pijnlijke rug bekopen. Mijn handen zijn stijf na het lostrekken van een dikke laag hondsdraf dat zich fors uitbreidt op plekken waar ik het niet wil hebben en zo is er nog meer. Onze tuin begint er n.l. te wild uit te zien na de korte onderbreking op de camping. Tja… en overal waar te voor staat is niet goed. Bij m’n keetje is het helemaal een wildernis en ben ik ook al rigoureus aan het trekken geweest. Ik was van plan om m’n Hereford koeien af te schilderen nu de lammeren minder aandacht vragen, maar eenmaal bij m’n schilderkeetje werd ik gegrepen door een sterke drang om eerst met de overwoekerde tuin daar te beginnen. Ik kon de schapen in de wei niet eens meer goed onderscheiden.
Ik moet het opruimen wat meer gedoseerd gaan aanpakken. Ik hoor het pa nog zeggen:’A’j in mei et onkruud de baas blieft he’j daor de rest van ’t jaor gemak van.’ Is me dit jaar dus wéér niet gelukt.
