De klap was hard. De klap was zo hard dat ik van schrik van de bank overeind vloog. Wim zou net een raampje dichtdoen en deinsde ook terug, weg bij dat raam. Ja, het leek in de verte al wel wat op onweer, maar er was nog geen flits gezien, alleen wat gerommel in de lucht. Net als zo vaak op de Boomgaard was nu het licht uit geslagen. Toen Wim de aardlekschakelaar weer om had gezet ging alles gelukkig weer aan, niks kapot. Maar opnieuw kwam er een klap, weer alles uit. We hebben toen maar even gewacht tot we zeker wisten dat het onweer ver genoeg weg was. Buurman Alle had intussen al gebeld:’Is het bij jullie goed gegaan. Wat een klap hè?’
Het laatste zomer, dat Rick bij ons woonde in zijn appartementje in de schuur vertelde hij dat er ‘s nachts een keer zo’n harde klap kwam dat hij wel een halve meter opgetild was in bed. Het is toen waarschijnlijk op de hele hoge antenne geslagen die op een paar meter afstand van de schuur staat. Het was vroeger een wijkantenne. Wij gebruiken hem niet meer, maar hij staat er nog.
