Rick denkt na, ik zie het. Even later komt het er uit: ’Dat met Mark was een heuvel, nu komt de Mont Ventoux’. Hij pikt meteen maar een flinke berg uit die bekend staat om de vele zweetdruppels die daar vallen. Hij kijkt me even aan: ’Of misschien wordt het de Himalaya wel’. Hij draait nergens omheen maar heeft zijn eigen manier om weer te geven hoe hij het ziet.
Gisteren ging hij mee op ziekenbezoek bij Wim. Het parkeren van mij ging niet feilloos, raak ik altijd door van streek. Rick is dan de rust zelve. ‘Als ik mijn rijbewijs nog had, deed ik het wel even’. Nu geeft hij gewoon aanwijzingen.
Ik ben door ieder klein tegenslagje compleet van de kaart. Rick: ‘Daar gaan we weer…’
Wim is de rust zelve, ik kan er niet bij. Na ons eerste verdriet na de weinig hoopvolle boodschap is hij heel kalm. Nu blijkt dat hij ook een soort medicatie krijgt, want ze weten dat ook hij heel wat moet verwerken na zo’n boodschap.
Vanmorgen had ik contact met Sanne van de verpleging. We hebben doorgepraat hoe het straks thuis zal gaan. Wim had haar alle voorbereidingen al gemeld met foto’s en al. Ik denk dat we ons zonder thuiszorg eerst wel zullen redden. Wim oefent goed met lopen. Hij moet zich voorstellen dat hij een rauw ei onder zijn linkervoet heeft die niet mag breken. Door die afwijkende stukken in zijn heup is die niet stevig genoeg om 50% te kunnen belasten zoals bij een gewone heupprothese. Dan weet je nu zo ongeveer hoe voorzichtig hij die voet neer moet zetten.
Ik had gehoopt dat hij morgen naar huis kon komen, maar er wordt toch eerst een CT-scan gemaakt. Dan hebben de artsen straks alle uitslagen compleet. A.s maandag komt de definitieve uitslag via de telefoon en het vervolg van de behandelingen die gaan komen.
