Alles wat groeit en bloeit heeft altijd al mijn interesse gehad.
Van de tuin bij "De Haar" kan ik me de heg met het gietelingsnest herinneren dat waarschijnlijk door de kat leeg gevreten werd. Heel voorzichtig keken we iedere dag even…opoe en ik. " Zachjes heur.. iej mot hééél stille wean… iej mag ‘et nös niet verstoor’n". Toen… op een dag waren de kleine vogeltjes gewoon weg…! "Dee smerige katte…", zei opoe.
Maar ook de prachtige witte pioenrozen met een klein rood spikkeltje er in. Opoe had het altijd over de hof als ze de tuin bedoelde en zong dan van het kleine kleutertje…wat doe je in m’n hof.
Als de forsythia in bloei stond had mama het over het gele gevaar en met de vleisbloem’n in de spoorsloot bedoelde ze het wilgenroosje.
Diny en ik groeiden daar op met Trixie de boerenfox en een paar katten, die steeds bij de melkzeef op de melkbus vandaan gejaagd moesten worden. Opa had vier of vijf koetjes en Koos, het paard. Die koetjes waren in die tijd nog niet tbc-vrij. Diny is nog besmet geraakt met tbc, maar de bacil had zich helemaal ingekapseld. Later op de lagere school kregen we nl van die krasjes en bij haar liepen die op en moest ze röntgenfoto’s laten maken.
Dat ik altijd al zo gek op schapen ben geweest, stamt blijkbaar ook uit die allervroegste jeugd op de Haar. Ik kan me de sterke ram van opa Bijenhof wel herinneren met z’n driehoek van stokken om z’n nek. Dat was bedoeld tegen het uit de wei breken. Maar daar kon het toch niet van zijn. Een jaar of zes geleden stuurde tante Hermien me een fotootje van mama met een lam waar Gerke en ik als 2 jarigen mee aan het knuffelen waren. Toen begreep ik het.
Als ik nu een schaap ruik word ik nog steeds helemaal warm van binnen. En honden…. ja…iedereen die deze weblogs volgt hoef ik niets meer te vertellen.
